Fatma Nur Can

MANİFESTO SURET Çalışmalarımda kültürel ortamın insan üzerindeki etkilerine dair duygulanımları malzemenin teğellenme özelliğinde görselleştirdim. Bunu yaparken insan olgusunu merkez alarak insan atıklarını yine insan figürleri ile yeniden oluşturdum. Bir kumaşın döngüsünü kırıp onu sonsuzluğa ve sürekli olarak yeniden doğuşa ,her bir izleyicinin gözlerinde yeniden bambaşka duygu ve düşüncelerle var olabileceği gerçeğini ile ele aldım. Kendinden başka her şeyi değersiz olarak gören insan oğlunun bir kumaş parçasından daha kısa olan ömrünü anlatmak faydasız ama ya kumaş kadar değersiz bir şeyin ömrünün uzumluğunu anladıklarında düşünceleri değişirse. Bunu benliğinde kabul edemeyen insanların gözlerinin önündeki gerçekleri yansıtmaya çalıştım . Cansız bir maddenin hatıra hafızası olduğunu düşündüğüm gibi kumaşların özünde insana ait öfke,hüzün,sevinç gibi öğelerin var olduğu ve insanların hatıralarının da onlarla birlikte kıyafetlerine ,geride bıraktıkları atıklara enjekte olduğunu düşünüyorum. İnsan ırkını devam ettiren bu duygularla beslenip evrimleşerek bu olguları bastırmakta peki ya duyguların en yoğun olduğu çocukluk dönemini hatırlatırsak ne olur. İşte tam da burada ilgi çekici renk ve çizgilerle bir yandan da gerçek olmayacak kadar renkli hayal dünyasını alaycı bir dil kullanarak gerçek dünyaya adaptasyonunu sağladım. Resimlerde kullanılan saksı hayatı temsil etmektedir bu saksının alabileceği kadar bir topakta büyümeye çalışarak geçiyor hayat, şanslı olan çiçek açarken diğerleri yeşermekle yetiniyor kimi de daha açmadan solup gidiyor. Figürlerdeki hüznün arkasına sinmiş sevinç ya da atamadığımız en içten kahkahalar dolduruyor tuvali.