İnsan, yaşamı boyunca muhakkak küçük bir zaman da olsa kendisini yalnız hissetmiştir. İster iyi kalpli ya da canî, ister zengin ya da sefil; fark etmez! Her insan, kendine göre doğru bildiği bir hayat skalasında sürdürür varlığını; herkesin doğrusu, kendine göre stratejik doğrulardır çünkü... İşte böyle yalnız zamanlarımızda hâliyle diğer insanların bizlere sırt çevirdiğini veya başkaları tarafından kasıtlı olarak yalnızlığa itildiğimizi düşünürüz. Belirli bir döneme kadar çevremizde olan kişilerin kimlikleri bir anda değişmiştir. Sanki o dönemlerde bir maske takarak bizlere, gerçek kişiliklerini göstermemişlerdir; böyle düşünür, bunu hissederiz. Fakat hiçbir yalnız kalan masum değildir; aslında her yalnız, mutlaka birilerini terk etmiştir. 

Nasıl mı?

Kavramlar gerçeklerden oluşur ve ancak o zaman somut bir figüre ilişerek kavram, varlığını gösterebilir. Somut varoluşta ise gerçeklikler bir puzzle parçaları gibi rastgele evrene saçılıdır. Örneğin kırmızı rengi... Yeterli ışık fotonları doğru atomlara zorunlu açıda çarptığı anda kırmızı rengin oluşması için makûl reçeteyi bulabilir fakat kırmızı bir figüre ilişmeden kavramsal bütünlüğü bulamaz ve varolamaz. Kırmızı bardak, kırmızı elbise, kırmızı ruj gibi... Gerçekliklerin varlığı yadsınamaz olmasına karşın ancak birleşerek kavramın kendisini bir bir araya getirebilirler ve hâliyle kavramlar bir bütündür. Biri için başka biri, o fark etmese de gereğinden fazla bir anlam barındırabilir ve bu anlam, anlam verenin bilinçli tercihlerinden değil; aslında kavramsal bütünlüklerin zorunlu birleşme matematiğinden ötürüdür. Sizin için sıradan bir davranış olan selam verme alışkanlığı, her sabah geçtiğiniz caddede selam verdiğiniz biri için anlam oluşturabilir ya da oluşturmayabilir; bu, yalnızca anlam verenin eğilimi ile ilintilidir. Dolayısıyla herhangi bir sebepten ötürü artık selam vermeseniz; mesela taşınsanız ve artık o caddeyi kullanmıyorsanız bu durum selam verdiğiniz kişide yalnızlık ve bir bakıma baştaki duruma sebebiyet verecektir. O hâlde aslında maske takan biri, başka bir maskeli kişiyi maskesinden ötürü ikiyüzlü olmakla etiketlendirmiş olacaktır. İşin en çok inkâr edilen kısmı yalnızlığı hissedenin, bir tek ona karşı yapılan bir dışlama olduğunu sanma gafletidir. Hâlbuki insanı tanırsanız her şeyin gayet norm degerlerde seyrettiğini görebilirsiniz. Hata yapma, yanlış davranışlar, sevgi gösterme, nefret, öldürme güdüsü ve daha saymakla bitmeyen eylemler yığını... Tercih edip etmemeyi insanın bizatihi kendisine bırakılmış hâldeyken rastgele birinin, herhangi bir eylemi seçmesi; insanı değil, sistemi hatalı yapar. Fakat ortada olan sistemi, kişinin öznel kimliğine yönelik olmadığı kabul ederseniz (-ki öyle), işte o zaman yalnızlığı kendiniz seçersiniz. Kendi kendine seçilen yalnızlık son derece tehlikelidir çünkü yalnız kaldığınızda, insanlarla ne kadar vakit kaybettiğinizi fark edersiniz ve bu çok acı verir! 

Bir karga, yaradılışı gereği karga gibi davranır ve bu oldukça doğaldır. Fakat insanların kargalarla davranışsal benzerlikleri neredeyse birebirken; kargayı insandan ayıran tek özelliği tüyleridir! (...diyebiliriz)