Simla Natal

1977 yılında, bence sonbaharın en romantik ayı olan Kasım’da İstanbul’da açtım gözlerimi dünyaya. Kendimi bildim bileli hep sanata meraklıydım. Bale, soyut resim, mimari, sinema… Ortaokul yıllarımda bir taraftan kendi kendime Point’lerimle yürümeyi öğrenmeye çalışıyor, bir yandan da ufacık soyut denemeler yapıyordum. Lisede ise bunların yerini mimari ve sinema aldı. Sinemanın ağır basmasıyla Güzel Sanatlar Fakültesi Sinema-TV bölümünde okumak istediğime karar verdim. Büyük bir hevesle çalışmaya başlamıştım ki yazboz tahtasına dönen sınav sisteminin değişmesiyle bir gecede kalkan yetenek sınavı yüzünden Almanca Öğretmenliği okudum. Üniversite sonrasında üç seneye yakın ulusal bir kanalda yönetmen yardımcılığı yaptım. Sonrasında da hiç bana uygun olmamasına rağmen bir anda kendimi halkla ilişkiler sektörünün göbeğinde buldum. Evlendim, bir oğlum oldu. Bir süre sonra ortaokul yıllarında hissettiğim soyut resim arzusu ara ara kapımı çaldı ve bazısoyut ressamları takip etmeye başladım. Derken, dünya üzerindeki herkesin düzenini alt üst eden pandemi çıkageldi. Bu dönemde baş gösteren çeşitli durumlar ve onlardan kaynaklı duygularla baş etmeye çalışırken en etkili ilacım oldu fırçalar ve boyalar… Yarısı atölyeye dönen salonda etrafa sıçrayan boyalara aldırış etmeden ruhumdan çağlayan duyguların tuvaller üzerine dökülmesine izin verdim. Oldu mu, olmadı mı, alay edilir mi, bir şeye benzedi mi benzemedi mi diye düşünmeden… Kendimi öyle bir kaptırdım, o kadar iyi geldi ki bir süre sonra evde bitenleri koyacak yer almadı. Bir kısmı hediye ettim, bazılarını astım. “Sergi aç” diyenlere o sırada çok kulak asmadım. Hazır değildim. Sonra iş yoğunluğundan bir süre ara verdim. Ara verdiğimde kafamda sürekli tek bir şey düşündüm: “Resme daha fazla zaman yaratmak ve ortaya çıkmaya hazır olmak”. Böylece halkla ilişkiler sektöründe 17 sene, 40’a yakın ulusal ve uluslararası marka ile çalıştıktan sonra “Artık yeter” dedim. Ve artık hem ben hem de resimlerim hazırız.