Hepimizin başına gelmiştir: Yüksek perdede seyreden bir sözlü tartışmada karşımızdakine düşüncemizi anlatmaya çalışırken haklı olduğumuzu biliriz fakat o an, önlenemez bir biçimde gerçekten uzaklaşıveririz. Peki sizce bunun nedeni bizim haklı olmamız ve karşımızdakinin ise haksızlığı konusunda ısrarcı olması mıdır? Nasıl yani? Biz haklı olmamız gerçekten de sarsılmaz bir gerçeklik midir? Peki kime göre? Tabii ki bize göre dostlarım! Gerçek, yalnızca onu gerçek olarak görenlere aittir. Varoluşta bir tek hakikât değil, birçok hakikât vardır. Bunun adı da "Perspektivizm" dir. Öznenin, nesneye olan perspektifi onu öznelleştirir. Yani bir bardağın masanın üzerinde olduğunu gören birisi için bardağın konumu gerçekken, onu orada görmeyen biri için gerçek değildir; ta ki o da, bardağı masanın üzerinde görene kadar... Dolayısı ile sizlere tartışmada haklı olduğunuz gerçeğini hissettiren şey hak verdiğiniz fikrinizdir. Karşınızdakinin hak verdiği, sizinse yanlış olarak değerlendirdiğiniz diğer fikir de en az sizin gerçek fikriniz kadar gerçektir. Öyleyse tek bir gerçek yoktur. Bu tavır sabit (matematiksel) gerçekler için değil, yalnızca nesnel gerçeklikler çin geçerlidir. (2+2=4'ün bencesi olmadığı gibi...) Gerçeğin çoklu olabileceğini sindirmiş zihinler için durum daha berraktır. Her öznenin gerçekliğinin varolduğunu kabul etmek, hepsinin de en az kendi hakikâti kadar gerçek olduğunu bilmek üstün bir meziyettir. Bunun içinse görmekten fazlasına ihtiyaç vardır. Gözler, yalnızca gördüğü kadarı hakkında yorumda bulunabilir. Dilediğiniz kadar uğraşsanız da ötesine erişemezsiniz. İşte üstün insan tam bu evrede zihninde bir göz daha açar. Bu gözün diğerlerinde farkı somut olanı değil, soyut olanı kavrayabilmesidir. Aslında bu ruhun (Tözün) gözüdür. Benim siyahı sevmem ile bir başkasının buz mavisini sevmesindeki neden de budur. Anatomik olarak sağlıklı her insan eşittir fakat herkes farklı hisseder. Bunun nedeni kararları alan Töz'dür. Kavram olarak töz aslında gerçek anlamdaki gerçeği görür ama çoğu zaman insan ona engel olur. Bunun nedeni yanlış seçimleri ya da alışkanlık tercihleridir. Bu aşamada Töz insandan sıyrılır ve kendi mecburiyetini bekler: Nihai sona ulaşarak beden posasından kurtuluşunu... Fakat ruha izin veren ve onun gözüyle hakikatin çoluğunu kavrayan bir beden için gerçek özgürlük başlar. Şimdi evinizde oturup ruhunuza izin mi vereceksiniz? Birbirimize güldüğümüze göre işin o kadar basit olmadığını artık konuşabiliriz. Zaten kolay olsaydı etrafınızda sürüyle ruhani lider görüyor olurdunuz. Şöyle yüzeysel bir biçimde miniz çevrenizi yoklayın, var mu öyle biri: Maalesef! Kaldı ki böyle birisi, benim ya da herhangi birinin tavsiyesi üzerine bu yolda yürümeye karar vermez. Bütünsel bir evredir, bir semptomdur, bir tür zihinsel esnekliktir ve katî suretle kendiliğinden kavranabilir. Gereksiz ve pahalı meditasyon kurslarında Tözü bulamazsınız. Renkli taşlar, sihirli sözcükler de işe yaramaz. Bu gözü açtığını söyleyerek gelecek hakkında size malûmmat veren, medyada yıldızların dizilişine bakarak yaklaşan felaketleri bilen insanlara başvurabilirsiniz fakat önce onlara sorun: Kredi kartı geçerli miymiş? Ya da vazgeçtim, bence kendinize sorun: Bir gün ruhunuzun (Töz) gözünü açsanız, geleceği de görebiliyor olsaydınız; tek sorununuz, geçiminizi sağlamak için bu işi ticarete dökmek mi olurdu? Yoksa geleceği biliyor durumdayken, öleceğiniz tarihi de gördüğünüzde artık hayatınız cehenneme  mi dönerdi?

Sevgiyle kalın